بسم الله الرحمن الرحیم

جادّه‌ی زندگی

زندگی انسان‌ها مانند «گذر از جاده‌ای کوتاه یا به ظاهر! طولانی» است. جاده‌ای گاه پر پیچ و خم و گاه مستقیم و یکنواخت، گاه دارای سر بالایی‌های تند و گاه دارای سراشیبی‌های خطرناک، گاه پردست انداز و ناصاف و گاه صاف و هموار، گاه در میان کویر و برهوت و گاه در حال گذر از میان مناظری زیبا و بدیع، جنگل‌های انبوه و ... .

جاده‌ای یک طرفه و بدون بازگشت ولی دارای راه‌های فرعی فراوان و گاه کوره راه. جاده‌ای دارای انواع تابلوهای راهنما و گشت‌های پلیس‌راه، دارای توقفگاه‌ها و رستوران‌های ریز و درشت، پمپ‌های بنزین، تعمیرگاه‌ها و ... .

و در این جاده انواع انسان‌ها به اشکال مختلف در حال گذرند؛ برخی پیاده، برخی در حال دویدن، برخی با دوچرخه، گروهی با موتور، برخی دیگر با ماشین. ماشین‌ها نیز مختلف‌اند؛ مدل پایین و کهنه و مدل بالا و نو. ژیان، فولکس، پژو، بنز و ... .

مقصد نیز در «خیال» همه و به ظاهر! یکی است، همه به خیال خود برای رسیدن به بهترین مقصد‌ها، رسیدن به همه‌ی کمالات و ارزش‌ها، ارزش‌های ماندنی و جاودان در تلاشند، ولی در «واقع» مقصد این مسافران با یکدیگر تفاوت‌های فاحشی دارد؛ عده‌ای به جای رسیدن به انتهای جاده یعنی همان جایی که مقصد اصلی و نهایی همه و آرامگاه واقعی آنهاست؛ به بیراهه‌ها افتاده و یا در میان کوره راه‌ها گرفتار گشته‌اند، برخی در دست اندازها فرو افتاده و ماشین آنها خراب گشته است، بعضی دیگر با سرعت بالا و در حال گذر از پیچهای تند گرفتار حادثه شده و چپ کرده‌اند، برخی در حال استراحت و بهره گرفتن از مناظرند و اصلاً در فکر حرکت و «رسیدن» نیستند و تنها عده‌ای اندک با بهره‌گیری صحیح از تابلو‌های راهنما و راهنمایی‌ پلیس‌های راه با دقت و احتیاط گاه سریع و گاه آرام در حال نزدیک شدن به مقصدند. اینان در بین راه به هر کس که بتوانند یاری رسانده و دستگیر واماندگان نیز هستند؛ گاه برای دادن بنزین به درخواست کننده‌ای می‌ایستند، گاه برای تعمیر ماشین شخصی دیگر اقدام می‌کنند، اگر لازم باشد ماشین نیازمندی را بکسل کرده و یدک می‌کشند، گاه برای رفع ضرورت و استراحت خود و ماشین خویش توقفی کوتاه نموده و نفسی تازه می‌کنند؛ گاه در بین راه پیادگان را سوار نموده و یاری می‌رسانند و ... .

اینان تنها به رسیدن خویش نمی‌اندیشند، برای آنها تاخیر در رسیدنِ «ظاهری»، به خاطر کمک به دیگران، هیچ ناراحتی و کدورتی ایجاد نمی‌‌کند.

اما در جاده‌ی زندگی برخی تنها به خود می‌اندیشند؛ آنان برای رسیدن به مقصد و آنچه کمال می‌انگارند از انجام هیچ کاری ابائی ندارند، آنان نه تنها به واماندگان، پیادگان و درخواست کنندگان کمک، هیچ مساعدتی نمی‌نمایند بلکه حاضرند برای گذرِ خود حتی با ماشین خود آنان یا ماشین آنها را به کنار نیز پرتاب کرده و خود به طی مسیر ادامه دهند!.

در جاده‌ی زندگی مقصد، رسیدن به «آرامش جاویدان» است ولی به راستی کدام‌یک از روندگان در این مسیر مقصد را یافته و به درستی به سوی آن در حرکتند؟

بی‌تردید تنها چیزی که می‌توان به جزم ادعا کرد این است که: تنها افرادی سالم و به موقع به مقصد خواهند رسید که رعایت تمام جوانب ایمنی و کلیه‌ی قوانین و مقررات را نموده و در تمامی حالات مطیع پلیس راه بوده و گویا خود را در حال کنترل از سوی دوربین‌های پلیس راه می‌بینند.

در جاده‌ی زندگی «ائمه‌ی معصومین(علیهم السلام)» پلیس راه، و دیگر ثبت کنندگان اعمال نظیر «ملائکه و زمین و زمان» و ... دوربین‌های عکس‌برداری و «دین» به مثابه‌ی تابلو‌های راهنما‌یی و رانندگی و «خداوند متعال» به منزله‌ی مقصد این سفر خواهد.

التماس دعا